Kibale Nieuwsbrief 24

Bij het ter perse gaan van deze nieuwsbrief leven we in bizarre tijden, ons doen en laten wordt gedicteerd door COVID-19. We zijn teruggeworpen naar wat werkelijk telt: onze gezondheid en de beschikbaarheid van voedsel. Gelukkig valt er ook nog wel wat te lachen. Hoeveel grappen doen er niet de ronde op YouTube over onze preoccupatie met wc-papier!
Ook in Oeganda is het virus in opmars en net als in Nederland zijn de scholen en universiteiten gesloten en is handen wassen tot een noodzakelijk ritueel verheven. Meer hierover in deze nieuwsbrief. En voor u allemaal, een goede gezondheid, sterkte met de situatie én om niet te vergeten: wij wensen iedereen een Zalig Pasen!

 

Kasangaki Ronald, Alinaitwe David en Lucky Ivan
Kasangaki en Alinaitwe hebben hun beroepsopleiding Metselen en Betonbewerking vorig jaar afgerond. De eindexamenceremonies zouden dit voorjaar plaatsvinden. Maar net als in Nederland zijn samenkomsten van groepen verboden. In Oeganda mogen de groepen niet groter zijn dan 5 personen.
Lucky moest twee vakken over doen, hij wacht nog op de resultaten. Die zullen nog even op zich laten wachten in verband met de sluiting van de scholen. Het is afwachten hoe de situatie zich zal ontwikkelen. Klinkt bekend!

Kababiito Bridget
De Mountains of the Moon Universiteit waar Bridget Kababiito studeert en het bijbehorende pension waar ze woont, zijn onlangs gesloten. Ze is nu thuis bij haar moeder Teopista in het gehuchtje Kanyawara. Daar helpt ze mee op het land. Teopista verbouwt allerlei groenten, aardappelen en cassave. En natuurlijk hebben ze een kleine bananenplantage. Teopista zorgt ook voor haar drie kleinkinderen. Die vinden het heel gezellig dat Bridget thuis is. Voorlopig is de universiteit voor een periode van 32 dagen gesloten. Er is geen elektra of internet thuis, er bestaan geen digitale thuisstudeerprogramma’s. Pension of thuis, dat maakt een groot verschil voor Bridget!

Begin maart werd de eerste coronabesmetting door het Ministerie van Volksgezondheid bekend gemaakt. Het aantal bleef gestaag stijgen, eind maart kondigde president Museveni een pakket maatregelen aan, die net als hier beperkingen opleggen aan de bewegingsvrijheid van mensen. Ook wordt er informatie gegeven over ‘hoe te hoesten’ en het belang van handen wassen.

Trouwens, in Oeganda staat het belang van handen wassen al heel lang op de agenda. In 2007 initieerde de regering de Hand Washing With Soap (HWWS)-campagne. Daarin werd ook rekening gehouden met het feit dat er op het platteland en op de markten in Kampala en andere steden geen stromend water beschikbaar is. Een hele gewone situatie, ook voor onze leerlingen. Op het schoolterreinen vind je dan ook constructies zoals op de afbeeldingen hieronder.

Deze slimme constructie wordt een tippy-tap genoemd. Met je voet kantel je de jerrycan en heb je je handen vrij om die te wassen. Op deze afbeelding demonstreert Margaret, een Community Health Worker hoe de tippy-tap te gebruiken*.

* Zie: https://www.statnews.com/2020/03/28/community-health-workers-lead-covid-19-fight-uganda/

Dankzij de kleinschaligheid van KSSP is het mogelijk om zicht te houden op de leerlingen en hen zo goed als mogelijk is te leren kennen. Vaak houden we ook na de sponsorperiode contact. Het is altijd fijn te horen dat ze het goed maken en inderdaad die mate van zelfredzaamheid bereiken die KSSP voor hen als doelstelling had. En waarvoor sponsoren doneren! Dit keer brengen we Elisabeth Karungi (Abwooli) over het voetlicht.

Elisabeth Karungi werd van 2007 tot en met 2015 door KSSP gesponsord. Ze doorliep klas P6 en P7 van het basisonderwijs, vier jaar voortgezet onderwijs onderbouw en de driejarige beroepsopleiding Catering en Hotelmanagement.

Veel oud-leerlingen en met name de jongens hebben een Facebookaccount. Elisabeth is tot nu toe een van de weinige meisjes die op Facebook te vinden zijn. We zijn ‘vrienden’ geworden. Ze liet mij weten dat ze sinds haar eindexamen in 2015 een baan heeft als gastvrouw in het gastenverblijf van Kiko Tea Estate, een grote theeplantage vlak bij Fort Portal. Ze ontvangt de gasten, zorgt voor de verblijven en kookt de maaltijden. Haar specialiteit is de Indiase keuken en Europees eten (Continental food). Er komen bezoekers uit de hele wereld naar de theeplantage. Maar door de coronapandemie is het aantal bezoekers teruggelopen. Elisabeth doet haar werkt met plezier, maar vindt wel dat ze te weinig verdient voor de lange dagen die ze maakt. Dat ze kost en inwoning heeft, vergoedt veel.